ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στον πατριαρχικό λόγο της Αναστάσεως γράφει για την καύση των νεκρών:

“Θεώμενοι την Ανάστασιν του Χριστού, το μοναδικόν εις Αγιότητα, κυριότητα και αναμαρτησίαν θεανδρικόν πρόσωπόν του, δεν ητο δυνατόν να λησμονήσωμεν τον κόσμον, υπέρ του οποίου απέθανε και ανέστη. Ο κόσμος, όταν τον θεώμεθα εν τω φωτί της αναστάσεως αποκτά αλλην ευγένειαν, άλλην ιερότητα, άλλην εν γένει προοπτικήν. Γίνεται αυτομάτως ο “δυνάμει” μεταμορφούμενος κόσμος του Θεού, ο κτισθείς εις περιουσίαν καί οχι εις απώλειαν. Δια τούτο πιστεύομεν εις Ανάστασιν σωμάτων, διά τουτο δέν δεχόμεθα τήν καυσιν των νεκρών.

Εάν η βιαία θανάτωσις το ζωντος σώματος αποτελει εγκλημα, η καυσις του νεκρου σώματος του χριστιανου ειναι αυθαιρεσία αντιστρατευομένη εις τήν θείαν βούλησιν. Καί η θεία αυτή βούλησις εκδηλώνεται ενίοτε εν τη αφθαρσία των λειψάνων των αγίων. Επίσης, εάν από χριστιανικης αρχαιότητος καθίστατο κατά γενικόν τρόπον επιβεβλημένη η καυσις, η Όρθόδοξος Εκκλησία θά ητο σήμερον εστερημένη πολλων θησαυρων πίστεως καί χάριτος.

Εάν ο λόγος προσπαθη νά πείση οτι “σωμα ανευ της ψυχης ειναι απλούστατος χους, τόν οποιον ημπορει κανείς νά σκορπίση εις τόν ανεμον, εν τούτοις αλλα υπαγορεύει η καρδία πού πιστεύει. Τό νά στερωνται της ταφης τά σώματα καί νά ρίπτονται εις τόν κλίβανον πρός καυσιν ειναι υβρις πρός τήν μνήμην των νεκρων.”