ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΙ

ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΟΥΣ

Οι Ευαγγελικοί είναι καρπός της Προτεσταντικής Διαμαρτυρήσεως από του έτους 1541 από τον Ι. Καλβίνο. Λέγονται Ευαγγελικοί η Πρεσβυτεριανοί διότι διατήρησαν το αξίωμα του Πρεσβυτέρου ως Διοικητικό βαθμό. Κατήργησαν το αξίωμα του επισκόπου και ως Πρεσβύτεροι είναι διδάσκαλοι και ιερείς χωρίς χειροτονίες, όπως γίνονται στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία. Η λεγόμενη Ευαγγελική Εκκλησία έχει λάβει από της ιδρύσεως πολλά ονόματα με διάφορους ιδρυτές της. όπως η «Συνησπισμένη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία Βορείου Αμερικής» (1754), «Μεταρρυθμισμένη Πρεσβυτεριανή εκκλησία»(1833), «Ορθόδοξη Πρεσβυτεριανή Εκκλησία»(1935). και πολλές άλλες με το όνομα « Αμερικανικές Ευαγγελικές Χριστιανικές Εκκλησίες» κ.α.

Οι Ευαγγελικοί με ιδρυτή τον Καλβίνο δίδασκαν:

Ο Θεός είναι Κυβερνήτης του κόσμου. Οι εκλεκτοί του Θεού θα σωθούν από την αιώνια καταδίκη. Ο Ιησούς Χριστός εκλέγει ποιοι είναι προορισμένοι για τη σωτηρία. Ακόμη και τα νήπια προορίζονται για τον αιώνιο θάνατο.

Οι άνθρωποι είναι απόλυτα προορισμένοι προ της γεννήσεώς των στην αιώνια σωτηρία η απώλεια. (Απόλυτος προορισμός).

Η σωτηρία δεν είναι για όλους τους ανθρώπους αλλά για τους εκλεκτούς του Θεού.

Η Θεία χάρις δεν προσφέρεται σ΄ όλους αλλά μόνο στους εκλεκτούς που έχουν διαλεχθεί προ της γεννήσεώς των.

Όλες οι ανωτέρω δοξασίες είναι αντίθετες με την Ορθόδοξη διδασκαλία.

ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ

Κατήργησαν την επίγεια Εκκλησία με τους πρεσβυτέρους και τους επισκόπους. δεν υπάρχει καμιά χειροτονία από μέρους τους αλλά αναδεικνύουν από μόνοι τους διδασκάλους η τους λεγόμενους πρεσβυτέρους χωρίς να υπάρχει χειροτονία.

Από τις Καλβινικές αρχές που στηρίζεται όλη η διδασκαλία των εν Ελλάδι Ευαγγελικών στηρίζονται στην σωτηρία του ανθρώπου που είναι γεμάτες από πολλές κακοδοξίες. και το σημαντικότερο ερμηνεύουν την Αγία Γραφή ελεύθερα. Μεταξύ τους έχουν πολλές διαφωνίες.

Κατήργησαν την ιερά παράδοση της Εκκλησίας την δική τους «ομολογία πίστεως της Συνελεύσεως του Ουέστμινστερ».

Αλλοίωσαν την ερμηνεία των Ιερών Μυστηρίων της Εκκλησίας και ιδιαίτερα του Βαπτίσματος, της Θείας Ευχαριστίας και την σημασία του Κλήρου στο κόσμο. Γι΄ αυτούς Εκκλησία είναι η συγκέντρωση των πιστών και η αληθινή Εκκλησία είναι αόρατη και αποτελείται από μερικούς εκλεκτούς των διαφόρων Εκκλησιών των. Ιδιαίτερα η Θεία Ευχαριστία δεν είναι η παρουσία του Ιησού Χριστού (με την μετουσίωση του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα του Ιησού Χριστού) αλλά σύμβολο. Το δε Βάπτισμα δεν είναι απελευθέρωση από το προπατορικό αμάρτημα και αγιασμός του πιστού δια του Αγίου Πνεύματος για την αναγέννηση και την ενίσχυση με τις θειες ενέργειές του αλλά απλά μια σφραγίδα σαν μια υποθήκη της θείας δωρεάς της Καινής Διαθήκης. Ο κλήρος δεν είναι μια ξεχωριστή τάξη με ιδιαίτερα χαρίσματα αλλά όλοι οι πιστοί είναι ιερείς και γι΄ αυτό δεν έχουν χειροτονίες ιερέων. Ένας βασικός λόγος που δεν έχουν ιερείς είναι γιατί δεν υπάρχουν γι΄ αυτούς μυστήρια της Εκκλησίας και έχουν μόνο διδασκάλους που κηρύττουν το λόγο του Θεού με δικές τους τελετές που δεν έχουν καμιά σχέση με την ιερή παράδοση της Εκκλησίας.

Η σημαντική μας διαφορά είναι ότι πιστεύουν ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι μόνο δωρεά του Θεού και όχι αποτέλεσμα της πίστεως και των έργων του χριστιανού. Ακόμη ότι η δωρεά δεν δωρίζεται σ΄ όλους αλλά μόνο στους εκλεκτούς για εκείνους που έχουν προορισθεί να σωθούν ενώ οι υπόλοιποι οδηγούνται σε απώλεια. Πιστεύουν στον απόλυτο προορισμό του ανθρώπου που είναι αντίθετο με την ελευθερία του ανθρώπου.

Έχουν καταργήσει την τιμή και την προσκύνηση στο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, στους Αγίους και σε κάθε μεσιτεία προς Αυτούς. δεν δέχονται τις άγιες εικόνες και τα ιερά λείψανα. δεν δέχονται τα μνημόσυνα και τις δεήσεις προς τους νεκρούς.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΤΩΝ

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΙΕΡΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Οι Προτεστάντες παραδέχονται μόνο την Αγία Γραφή και καταργούν την Ιερή Παράδοση.

H ερμηνεία της Αγίας Γραφής γίνεται από τους Πάστορες της Εκκλησίας των που την ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο και διαφοροποιείται μεταξύ των. δεν έχουν μια κοινή ερμηνεία των Γραφών αλλά ο κάθε Πάστορας παρουσιάζει τη δική του θέση. Δέχονται ότι οι ερμηνείες γίνονται με το φωτισμό του Άγίου Πνεύματος.

Το Άγιον Πνεύμα δεν δημιουργεί διαιρέσεις αλλά ενότητα. Ο απόστολος Παύλος τονίζει: «τηρείν την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. 4, 3) και «παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη» (Α Κορ. 1, 10). Η ορθότητα της ερμηνείας των Αγίων Γραφών φαίνεται στη κοινή γνώμη των ερμηνευτών. Οι Άγιοι Πατέρες μας δεν είχαν διαφορετική γνώμη σε θέματα πίστεως και δογμάτων, τα οποία επικυρώθηκαν με τις οικουμενικές συνόδους. Η Ιερή Παράδοση ανά τους αιώνες παρά τις πολλές αιρέσεις κατόρθωσε να διασωθεί η αυθεντική αλήθεια δια των συνόδων αυτών και να προστατευθεί μελλοντικά από κάθε άτομο που επιζητεί να διαστρέψει τις αλήθειες της 'Ορθοδόξου Πίστεως.

Πάντοτε οι αιρέσεις δημιούργησαν ακαταστασία εντός της Εκκλησίας αλλά με τους φωτισμένους Πατέρες της Εκκλησίας έλαμψε η αλήθεια και απομονώθηκαν οι κάθε είδους αιρετικοί. Οι δε Προστενταντικές παραφυάδες με τις ποικίλες ερμηνευτικές δοξασίες περί πίστεως έχουν δημιουργήσει διαιρέσεις και ακαταστασίες χωρίς να υπάρχει μια σταθερή δογματική θέση σε πολλά θέματα περί πίστεως.

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Η Ιερή Παράδοση έρχεται ως σταθερό στήριγμα της πίστεώς μας για να μην πέφτουμε σε αιρετικές δοξασίες και να ζούμε με χριστιανική ασφάλεια μέσα στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Η σημασία της είναι τεράστια διότι είναι οδηγός σε κάθε βήμα για τη σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου και διδάσκει το ορθό φρόνημα και τρόπο ζωής. «όσα ακούσαμεν και εγνώμεν αυτά και οι πατέρες ημών διηγήσαντο ημιν ουκ εκρύβη από των τέκνων αυτών εις γενεάν ετέραν» (Ψαλμ. 77, 3-4). «Μη μέταιρε όρια αιώνια, α έθεντο οι πατέρες» (Παρ. 22, 28). Ο δε Απόστολος Παύλος αναφέρει: « Αδελφοί στήκετε και κρατείτε τάς παραδόσεις, ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι΄ επιστολής ημών» (Β Θεσσαλ. 2, 15). προς το Τιμόθεον γράφει: «την παρακαταθήκην φύλαξον, εκτρεπόμενος τάς βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδωνύμου γνώσεως» (Α Τιμ. 6, 20). Επαινεί τους Κορινθίους διότι κρατούν τις παραδόσεις που εδιδάχθησαν: «επαινώ δε υμάς ότι πάντα μου μέμνησθε και καθώς παρέδωκα υμιν τάς παραδόσεις κατέχετε» (Α Κορ. 11, 2).

Τη σπουδαιότητα της Ιερής Παράδοσης την καλλιεργούσε σε μεγάλο βαθμό ο Απόστολος Παύλος και στις περισσότερες επιστολές του την επεσήμαινε με επαίνους με σκοπό να υπάρχει ενότητα μέσα στην Εκκλησία. προς τους μαθητές του τόνιζε να μην παρεκκλίνουν από αυτά που τους έχει διδάξει ο ίδιος η οι άλλοι Απόστολοι. Στον Απόστολο Σίλα που ήταν συνοδοιπόρος του έγραφε: “ως διεπορεύοντο τάς πόλεις, παρεδίδουν αυτοις φυλάσσειν τα δόγματα τα κεκριμένα υπό των Αποστόλων και των Πρεσβυτέρων των εν Ιερουσαλήμ» (Πράξ. 16, 4).

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ

Ο Απόστολος Παύλος γνωρίζει ότι αυτά που γράφει η λέγει δεν είναι ανθρώπινα λόγια αλλά φανερώνονται δι΄ αποκαλύψεως. « Αδελφοί γνωρίζω υμιν το ευαγγέλιον το ευαγγελισθέν υπ΄ εμου ότι ουκ εστί κατά άνθρωπον, ουδέ γαρ εγώ παρά ανθρώπου παρέλαβον αυτό ούτε εδιδάχθην αλλά δι΄ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού» (Γαλ. 1, 11-12).

Δέχεται την προφορική παράδοση που δείχνει το πνεύμα του Θεού και ενώνει τους πιστούς μεταξύ τους χωρίς φανατισμούς και διαιρέσεις. Ήταν αντίθετος στην προβολή προσώπων με τις διαφορετικές γνώμες των που δημιουργούσαν αποστασίες και καταστροφή στην ορθότητα των δογμάτων περί πίστεως.

Οι Ευαγγελιστές τονίζουν την σπουδαιότητα της προφορικής Παράδοσης που σχετίζεται με τη ζωή του Ιησού Χριστού. Όλη η Καινή Διαθήκη πριν γραφτεί, ήταν γνωστή με την προφορική διδασκαλία. Εγράφησαν τα σπουδαιότερα προς ωφέλεια των πιστών και αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης « Εστί δε και αλλά πολλά όσα εποίησεν ο Ιησούς ατινα εάν γράφηται καθ΄ εν, ουδέ αυτό οιμαι τον κόσμον χωρησαι τα γραφόμενα βιβλία» (Ιωάν. 21, 25). Πολλά που ειπώθηκαν από τον Ιησού Χριστό δεν εγράφησαν. «Οις και παρέστησεν εαυτόν ζωντα μετά το παθειν Αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι΄ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοις και λέγων τα περί βασιλείας του Θεού» (Πραξ. 1, 3). «Πολλά έχων υμιν γράφειν ουκ ηβουλήθην δια χάρτου και μέλανος, αλλ΄ ελπίζω ελθειν προς υμάς και στόμα προς στόμα λαλησαι, ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη» (Β Ιωάν. 1, 12).

Μετά την προφορική παράδοση ακολούθησε η γραπτή για να καλύψει τις ανάγκες των πιστών με τις διδασκαλίες των Αποστόλων και των μετέπειτα μαθητών των και διδασκάλων. Όλα αυτά προσφέρθηκαν για αντιμετώπιση των αιρέσεων και για την πνευματική οικοδόμηση των χριστιανών. Θεωρείται Θεόπνευστη διότι κατευθύνονται όλοι τους από το Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και κανείς τους δεν είχε διαφορετική γνώμη σε δόγματα της πίστεως (περί του Προσώπου του Ιησού Χριστού κ.α.). Στην Αγία Γραφή στηρίχθηκαν οι Άγιοι Πατέρες για κάθε δογματική ερμηνεία που επισφραγίσθηκαν με τις επτά οικουμενικές συνόδους. Η προφορική και η γραπτή παράδοση είναι η βάση για την επίλυση των πολλών προβλημάτων που ανακύπτουν μέσα η έξω από την Εκκλησία.

Ο Απόστολος Παύλος είναι υπέρμαχος της μη αλλοιώσεως της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, λέγοντας: « Αλλά και εάν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμιν παρ΄ ο ευαγγελισάμεθα υμιν, ανάθεμα έστω· ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω· ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 8-9). είναι ξένα ότι διδάσκονται αντίθετα από το πνεύμα της Θείας διδασκαλίας διότι έχουν στόχο να αλλοιώσουν την παράδοση της Εκκλησίας. Γι΄ αυτό ήταν πολύ προσεκτικοί οι Άγιοι Πατέρες ώστε κάθε τι που προσέθεταν να είναι σύμφωνο με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Οι διδασκαλίες των αιρετικών ξεφεύγουν από την ορθή παράδοση και εισέρχονται νέες δοξασίες που αντιβαίνουν το πνεύμα του Θεού. Πάντοτε υπάρχει ο φωτισμός του Θεού στους πατέρες για το λόγο τους, ώστε να είναι συνεχιστές της παραδόσεως και της Βιβλικής Γραφής. Το Άγιον πνεύμα κατευθύνει την Εκκλησία για να διδάξει την αλήθεια και την συνέχεια των προηγουμένων από αιώνων αληθειών. «διδάξει και υπομνήσει υμάς πάντα» (Ιωαν. 14, 26). Η βάση της παραδόσεως είναι η Αγία Γραφή και οι συνεχιστές αυτής είναι οι ερμηνευτές, οι θεοφόροι πατέρες που δεν αλλοιώνουν αλλά κινούνται μέσα στο πνεύμα του Θεού και διδάσκουν την ουσία περί Θεού και τη σωτηρία του ανθρώπου.

ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΙΕΡΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η διατήρηση της ιερής παράδοσης στην Ορθοδοξία μέχρι των ημερών μας διασώζει αυθεντικά την διδασκαλία του Ιησού Χριστού και την ορθή πίστη των Αποστόλων. Απομάκρυνε καινοτομίες και απεσόβησε ακρότητες που αναπτύχθηκαν στις προτεσταντικές εκκλησίες. Διατήρησε την πνευματική ενότητα και την εκκλησιολογική αρμονία με το σώμα του Χριστού. δεν παρασύρθηκε σε κοσμικές ματαιοδοξίες αλλά εξέθρεψε με το πνευματικό μεγαλείο της το Ορθόδοξο ήθος και καλλιέργησε μέσα στις ψυχές των πιστών το Ορθόδοξο λατρευτικό βίωμα μέσα στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. δεν παρασύρθηκε σε αντιφάσεις, όπως οι Προτεστάντες, που εγκατέλειψαν την Αποστολική Παράδοση. Έτσι οι παραφυάδες αυτών (Αγγλικανοί, Λουθηριανοί, Βαπτιστές, Ευαγγελικοί, Πρεσβυτεριανοί, κ.α.) εισήλθαν σε πολλές αντιφάσεις μεταξύ των με τη δημιουργία δικής τους παράδοσης και νέων ομολογιών πίστεως. Αντικατέστησαν την Ιερά Παράδοση με την νέα «ομολογία Πίστεως του Ουέστμινστερ» και με πολλές άλλες « Ομολογίες Πίστεως».

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Οι Ευαγγελικοί συναθροίζονται σε ένα χώρο που τον αποκαλούν εκκλησία χωρίς να έχει μυστηριακό χαρακτήρα, όπως στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Η συνάθροιση τους γίνεται για προσευχή και ερμηνεία της Βίβλου. Ο πάστοράς των δεν έχει χειροτονία και δεν δέχονται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αλλά θεωρούν αυτό μια συμβολική πράξη. Ούτε δέχονται τα υπόλοιπα μυστήρια (βάπτισμα, ευχέλαιο, γάμο, ιεροσύνη, κ.α.).

Εκκλησία δεν μπορεί να θεωρηθεί χωρίς τα θεια μυστήριά της και ιδιαίτερα με το μυστήριο της ιεροσύνης. Το κέντρο της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας είναι η θεία ευχαριστία που ενώνει τον πιστό με το Τίμιο σώμα και Αίμα του Ιησού Χριστού. Η όλη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία του πιστού. Ούτε είναι μια συμβολική πράξη, όπως πιστεύουν οι Προτεστάντες, η μετάδοση του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Ιησού Χριστού αλλά μια πραγματική ένωση με τον Ίδιον και γίνεται αληθινό μέλος του σώματός Του. «η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρωσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτω» (Ιωαν. Στ. 55, 56). Οι πιστοί μέσα στην Εκκλησία δεν είναι απλώς μια συνάθροιση ανθρώπων αλλά το μυστικό σώμα της με κεφαλή τον Ιησού Χριστό. όπως ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος έτσι και η Εκκλησία είναι θεανθρώπινη. Συναπάρχει ομού το θειο και ανθρώπινο στοιχείο. Η Εκκλησία φανερώνει τη θεία παρουσία της Αγίας Τριάδος και αγιάζει τον πιστό με τη θεία δύναμη του Παναγίου Πνεύματος. Μέσα σ αυτόν το θειο χώρο βιώνει αληθινά ο χριστιανός την Βασιλεία του Θεού και γίνεται συμμέτοχος και συγκληρονόμος της.

Οι Προτεστάντες δεν αναγνωρίζουν τη θεανθρώπινη ένωσή της διότι καταργώντας την ιερή παράδοση οδηγήθηκαν αναγκαστικά στην απομάκρυνση από την ορθή πίστη. Δέχονται μόνο μια αόρατη Εκκλησία που αποτελείται από μέλη που ανήκουν στις πολλές εκκλησίες τους. Αλλά και οι πολλές ομάδες που έχουν δημιουργηθεί μέσα στο δικό τους χώρο έχουν παρερμηνεύσει την έννοια της εκκλησίας και η κάθε μία δίνει τη δική της ερμηνεία για τη σύστασή της.

Η Εκκλησία δεν είναι μόνο αόρατη αλλά και ορατή μέσα στον κόσμο και η φανέρωσή της έγινε με την Πεντηκοστή, όπου το Αγιον πνεύμα κατήλθε εν πυρήναις γλώσσαις στους Αποστόλους. Το έργο της είναι η ριζική μεταμόρφωση της κοινωνίας σε Βασιλεία του Θεού. Η συνεχής παρουσία του Αγίου Πνεύματος δηλώνει μια συνεχή Πεντηκοστή στον κόσμο. και ο πιστός με την συμμετοχή στα θεια μυστήριά της και το δικό του πνευματικό αγώνα ενισχύεται με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Επιτυγχάνει μέσα από την μυστηριακή ζωή της τον προσωπικό αγιασμό του και τη μεταμόρφωση του εν Πνεύματι Αγίω.